dag 20

Dag 20.

Omdat we wilden proberen naar de Mazurische merenplateau te rijden en dan te zien hoe ver we zouden komen in de richting van de Duitse grens zijn we redelijk vroeg gestart. Het begin ging nog voorspoedig, ondanks zo'n drie kwartier boodschappen doen. (moet toch ook zijn?) Ina verbaast zich over de prijs van  de boodschappen.Aardig minder dan thuis. Overigens hebben we deze boodschappen voor het eerst met mondkapjes om gedaan. We wilden niet opvallen tussen alle andere mensen. De eerste keer voor ons op deze reis.😷😷.

Na dit oponthoud ging het aanzienlijk minder voorspoedig. De wegen werden smaller, veel bochtiger, omhoog en omlaag. Toch vonden we dat helemaal niet vervelend. want het landschap werd steeds fraaier; bochtige op-en- neer-wegen en  glooiende graanvelden waarvan de oogst al duidelijk was begonnen, wisselden af met in de zon schitterende meren van verschillende grootte.

Toch hadden we geplande afstand makkelijk kunnen halen, alleen werd het mooie weer ons te machtig. Ina zoekt vervolgens op de camping-app een mooie camping met meer.

“Kijk, wat vind je van deze” zegt ze en dan kan ik eigenlijk alleen nog mijn fiat geven.

De keuze is geweldig. we kunnen er betalen met Euro’s en met de pin. Een kleine verkenning leert al snel, dat we het treffen; keurig!! Aan het meer is het een drukte van jewelste, want aan de overkant ligt een middel grote stad. 

Er is ongelofelijk veel speelplezier voor kinderen en naar het zwemmen veel ‘op-het-water’ plezier voor de volwassenen; waterskiën, zeilen, suppen en heel hard net een motorboot varen.

Samen zoeken we het strand voor de oude mensen en als we dat hebben gevonden, genieten we binnen de kortste keren van dit verfrissende genoegen.

De middag wordt afgesloten op de camping in de schaduw. (39 graden)

We verwachten ook deze avond weer een fraaie zonsondergang.

Dag 21.

Vandaag wilden we tot de middag rijden en dan een camping zoeken, liefst aan het water. Tijdens de koffie pauze rond half twaalf kwamen we even uit de auto om een frisse neus te halen bleek dat wij met de airco aan reden en onze neus dus niet fris werd, maar bloed heet. We keken elkaar aan en vroegen wie er nu nog in de zon wilde zitten. Het korte antwoord was 'ik niet’.

Dan maar liever doorrijden met de airco aan en dan maar proberen een stuk dichter bij de Duitse grens te geraken.

Het landschap was opnieuw erg mooi, echt iets voor motorrijders. Het deed ons steeds denken aan de landschappen die we van de vakanties in Frankrijk kenden. Dat zelfde geldt voor de dorpjes.

We volgden voornamelijk de B-wegen, omdat we op die manier ook nog iets zagen dan asfalt in dit grote land. 'Tolwegen mijden' stond bij de instellingen van Google maps. 

Al met al hebben we zo’n 500km gereden, op die b-wegen, in een uur of zeven. Een uur zoeken naar een camping zat daar nog bij in. De laatste 5 km ging weer eens over een gruisweg.

Wat een kabaal en gestuiter. Eigenlijk hadden we al gedacht dat we die niet meer tegen zouden komen, maar de op een na slechtste weg hadden we vandaag nog. Als de Duitsers in 1940 over deze deze weg waren gekomen had de oorlog vast niet zo lang geduurd.