22 juni en 23 juni, onze 45e trouwdag.

Vandaag rustig begonnen, beetje uitgeslapen. Daarna hebben we een wandeling van bijna 12 km gemaakt rond om de camping. lekker, bijna helemaal vlak.

Terug op de camping vertelden we de vrouw van de campingbaas waar we naartoe wilden en zij reageerde heel spontaan; “dan weet ik nog een hele mooie route voor u”. ze begon hem uit te leggen en we zagen meteen dat dat een stuk korter naar onze bestemming was en……………nog eens een heel stuk over de Hardangervidda. Nu met goed weer en dat is toch ook wel mooi hoor. Helaas heb je niet veel kans, onder het rijden, om ook nog eens een kudde rendieren te spotten. maar het is niet anders en het landschap is eigenlijk ook al mooi genoeg. De weinige auto’s die er rijden stoppen regelmatig om even rustig rond te kunnen kijken.

We zitten nu, 22-06-17op een camping die gerund wordt door een Almeloër. Er is een heel groot super groen grasveld met in een hele grote kring langs de rand, campers, caravans en tentjes. De ‘hyttes’ staan wat meer in de bosrand.

Ons uitzicht is gericht op de Gaustatoppen. We hadden gehoopt om er morgen op te klimmen, maar het weer voor zaterdag en zondag lijkt veel beter, dus maken we morgen maar een gezellige rustdag van.

Na een lange nacht was het heerlijk wakker worden op onze 45e trouwdag. Een feestdag voor velen van jullie, maar een beetje een trieste dag voor ons, het regent al uren pijpenstelen. We zijn, gewapend met een paraplu op pad gegaan naar het stadje Rjukan, twee uur in de regen, om er van koffie met gebak te genieten.  Dat was dan ook heerlijk. Daarna weer twee uur terug in de stromende regen.

De campingbaas had ons de weg gewezen, want we moesten maar niet langs de grote weg gaan lopen, volgens hem. Dat wilden we ook helemaal niet.

“Als jullie aan de achterkant de camping aflopen is daar een pad naar de spoorlijn. Die volg je tot je bij een brug komt en dan ga je daar naar de grote weg en als je dan links kijkt is er iets verderop wel een gecombineerd fiets en wandelpad dat je kunt volgen”

Wij vonden het lopen over een spoorweg eigenlijk helemaal niet leuk, maar die man zou het toch zeker wel weten?

Vlak voordat we bij de brug aan kwamen kwam er ineens een trein om de hoek. Grote schrik, tot we zagen dat hij maar heel zachtjes reed en dat er twee mannen bijna naast hingen; een werktreintje dus. De mannen waren wel bijna net zo verrast als wij. De oudste van de twee maakte meteen gebaren van; ja, dat kan zomaar niet, stop daar onmiddellijk mee. Daar hoefden we ons Noorse woordenboekje niet voor te raadplegen, dat snapten we zo wel. In het Engels konden we hem duidelijk maken hoe het zo was gekomen dat we daar liepen. Hij zei niets maar luisterde goed. Het eerste wat hij daarna zei was dat hij, terug op zijn kantoor, meteen een telefoontje zou doen naar de camping baas, want dit kon natuurlijk niet. “Loop nu maar even door tot die brug en ga dan van het spoor” Hij was helemaal niet boos, best aardig zelfs. 

Op de terugweg zouden we op de grote weg proberen door, als er een auto aankwam, even stil te gaan staan in de berm. Nou, dat moesten we heel snel staken. Veel te gevaarlijk!! Vonden we. Wat nu????

Juist, dan toch maar de spoorlijn, die leek ons ook een heel stuk veiliger, mede omdat we er nog geen trein op hadden zien rijden, maar  watwe wel konden zien was 

dat het zeker geen sneltrein zou zijn. Hoe langer het duurde, hoe spannender het werd.

We werden niet meer aangehouden en toen we de camping baas ons verhaal wilden vertellen hoefde dat niet meer, hij had al een telefoontje gehad. Hij wist niet dat het spoor in een bepaalde tijd van de zomer wel af en toe gebruikt werd, zei hij.

Het is me wel een vakantie, zeg.