Dinsdag en woensdag.

Dinsdagmorgen hebben we nog eens een poging gedaan om een wandeling te maken bij natte omstandigheden. Het was weliswaar droog, maar de ondergrond was nog nat, glad en modderig. De ervaring blijft slecht. Tegenover de camping lag een omhooglopende vallei met daarin, bij het omhoog gaan 4 watervallen. Wij planden een klim van max. 2 uur om daarna sowieso weer terug te gaan. Het lukte nog net om zodoende de tweede waterval te bereiken. De eerste twee waren niet de mooiste, volgens de beschrijving van de wandeling, maar wij vonden ze zeer indrukwekkend. De hoeveelheid geweld waarmee dat water naar beneden komt is beangstigend en stuift buitengewoon. Een foto maken is bijna niet mogelijk. Op het moment dat je de camera op de waterval richt is de lens meteen nat. Toch maar geprobeerd om te zien wat er van terecht komt. Na de wandeling zijn we weer gaan rijden om te kijken of we in de wintersport plaats Geilo zouden kunnen komen. Onze weg ging voor een heel groot deel over meer dan 1000 meter hoge hoogvlakte, Hardangervidda. Op deze hoogte op de wereldbol is deze 1000 meter al ruim boven de boomgrens. Begroeiing is er dus alleen maar op de grond. Het is een prachtig oerlandschap. Als het vervolgens dan ook nog eens regent en hard waait bij een temperatuur van 3 graden boven nul, met natte sneeuw, ontstaat er een indrukwekkende sfeer, die een fotograaf graag wil laten zien. Dat is dan weer zo moeilijk dat het maar heel zelden lukt. Iedereen probeert het maar slechts weinigen slagen er in. Vanmorgen zagen wij in Geilo de foto’s van een fotograaf, die er, in onze ogen, toch wel erg dichtbij komt. (http://www.fotomk.no) probeer maar eens

Van Geilo zijn we in zuidelijke richting gereden met de bedoeling om onderweg nog een wandeling te maken. Eenmaal de plek gevonden en op weg gegaan kwamen we na iets meer dan een kilometer voor de uitdaging om een nat dalletje over te steken. Na wat proberen links en rechts zagen we geen oplossing en zijn we onverrichtte zake weer terug gekeerd. Jammer, eindelijk mooi weer op de Hardangervidda en dan dit. Het is hier zo groot en weids dat verdwalen heel makkelijk is. Een route lopen zonder aanwijzingen doen wij liever niet. Doorgereden naar Uvdal en daar een mooi plekje gevonden aan het water.