Kjeragboltn, en Bergen.

De avond voorafgaand aan onze wandel-klim kwamen er vanaf de berg naast ons nog een 6-tal parachutisten naar beneden. Met verschillende uitrustingen probeerden ze te landen op een minitrampoline in de tuin van het restaurant, Er waren er twee bij met een ‘vleermuizen pak’, die deels horizontaal voor de wand langs vlogen. Gaaf.

De volgende morgen nodigt het weer niet meteen uit om de klim te beginnen. Af en toe vallen er nog wat druppels en de lucht ziet er dreigend uit. We vertrouwen, tegen beter weten in, het weerbericht toch maar. Dat blijkt gelukkig al snel de juiste keuze te zijn. 

Tijdens de klim zijn de rotsen nog nat en glad, maar gelukkig zijn er over grote stukken paaltjes met kettingen geplaatst zodat je veel meer houvast hebt en dus minder snel uitglijdt. We klimmen redelijk snel omhoog. We worden echter ingehaald door een iets jongere man met een baard, hij hijgt als een oud postpaard omdat hij veel te snel klimt, naar onze mening. Hij maakt nog wel een praatje, maar luistert niet naar ons advies om het wat rustiger aan te doen. Hij gaat door en loopt al snel weer op ons uit, totdat hij ineens weer steeds dichterbij komt. Wij halen hem langzaam in. We denken nu dat hij toch besloten heeft om ons advies aan te nemen.

Gezamenlijk zijn we verder opgetrokken tot de boltn. Hij vertelde dat hij een weddenschap had verloren waardoor hij nu naar Noorwegen was gekomen om een paar opdrachten uit te voeren. Één van die opdrachten was het klimmen naar de Kjeragboltn en zich daarop te laten fotograferen met op z’n hoofd een loodzware Vikinghelm en om z’n schouders een berenhuid. “Zouden jullie dat voor mij willen doen?” Nou jullie raden het al, dat wilden wij wel. Lachen toch?

Al pratend en lopend kwam hij door het rustiger tempo weer helemaal opgang. Op de terugweg liet hij ons heel ver achter zich. Doordat het weer erg zonnig was geworden waren de natte stenen ineens droog en hadden dus een prima grip, hierdoor verliep onze terugreis heel voorspoedig en dus sneller dan veracht. Een klein uitglijertje van Ina zorgde nog voor lichte knie blessure, waardoor het afdalen wat lichte pijn opleverde, maar een echte bikkel geeft niet zomaar op, toch? (later meer). Even een heerlijk ijsje en dan snel door naar de volgende bestemming, want daarvoor was het waarschijnlijk nog vroeg genoeg; de camping bij de Preekstoel.

De rit over 230km duurde ruim 4 uur en dat na een wandeling van zo’n 6 uur. Stevige dag dus.

De ochtend van de volgende dag wilden we, bij mooi weer, naar de Preekstoel. Dat liep even anders. Het weer zag er bij het opstaan niet echt florisant uit en het leek ons verstandiger om Ina’s knie ook nog maar eens even te sparen. Geen Preekstoel dit maal, derhalve.

Dan maar vast door naar Bergen, zodat we op zaterdag een bezoek aan de stad konden brengen, dat leek ons leuker dan een bezoek op zondag, gezelliger.

De rit naar een camping in Bergen duurde maar even 11 uur.

Pontjes,met wachttijden, wegwerkzaamheden, een aantal misverstanden, campings die al vol waren enz., alles wat tegen kon zitten zat ook tegen. Net na 9 uur hadden we er eindelijk toch nog een te pakken. Eten, douchen en slapen, dus.

O ja. De lengte van de rit? Willen jullie die echt weten? Nou dan, 435 km. Een gem. van dus nog net geen 40km/uur. Ja, we waren het goed zat!!

We vergeten toch nog te melden dat we onderweg ook nog de Latevoss (een schitterende en indrukwekkende waterval) en het kerkje van Arendal hebben bewonderd, met al zijn prachtige muurschilderingen.

Op dit moment van schrijven beginnen de positieve zaken alweer de aandacht te vragen, zoals jullie zien.